. در این مطالعه محققین از روش آزمون (پروتوکل) الکتروکاکلئوگرافی استفاده نکردند. بلکه ABR و الکتروکاکلئوگرافی را به صورت توام با محرک کلیک در سطح شدت 80 دسی بل nHl و با الکترود روی سر (ماستوئید) به جای الکترودهای میدان نزدیک (TT , TM) ثبت کردند. اگر چه، معدل دامنه موج ثبت شده توسط آنها در همه افراد کوچک بود، (کمتر از 5/0 میکروولت) (علت هم استفاده از الکترود Scalp بجای الکترودهای TM یا پرومونتواری بود) اما این محققین (دامنه CM بالاتری از حد نرمال را در همه بیماران مبتلا به نروپاتی شنوایی در مقایسه با گروه کنترل گزارش نمودند.
این محققین حدس زدند که اختلالی در سیستم عصبی وابران (دسته زیتونی – حلزونی) وجود دارد که متعاقب آن هیپرپلاریزاسیون سلول های مویی خارجی باعث افزایش پتانسیل های گیرنده مسئول CM در حلزون می شود. جالب اینکه Starr و همکارانش احتمال اختلال حلزون را به عنوان عاملی در «نروپاتی شنوایی» مطرح کردند و بیان کردند که ما قادر به تمییز این مطلب نیستیم که تغییرات عملکرد سلول های مویی حلزونی نتیجه فعالیت عصبی آسیب دیده در این بیماران است یا اینکه سمعک زیمنس اکسپرینس خود سبب آن است. (ص 97)
آنالیز دقیق، سه جزء الکتروکاکلئوگرافی (AP, SP, CM) در بیمارانی که تردید به «نروپاتی شنوایی» در مورد آنها می رود، روش های احتمالی برای افتراق اختلال بین سلول های مویی خارجی، سلول های مویی داخلی، عقده مارپیچی (یا سیناپتیک) را مطرح می کند. یافته های مربوط به این اجزاء، به صورت سیستماتیک در این مطالعه، مقایسه شدند.
SP در نیمی از افراد این مطالعه ثبت نگردید، و با توجه به اینکه محققین از الکترودهای نزدیک، استفاده نکرده بودند، که باعث افزایش دامنه اجزای تست می شود، محققین به عدم توانایی خود در نتیجه گیری قطعی در مورد SP اشاره کردند.
Starr و همکارانش، همچنین به ارزش SP به عنوان شاخصی در عملکرد سلولهای مویی داخلی در بیماران نروپاتی، البته بر مبنای شواهد محققینی که با حیوانات کار کرده اند، اشاره کردند.