مفهوم کلی ورای یک مشی تجویزی و تاریخچه مختصر
کاهش های شنوایی در درجه شان، شکل شان و نوعشان بسیار وسیع اند. سمعک تهران سفیر در نتیجه یک سمعک باید انتخاب شود و ویژگی های تقویتی آن باید طوری تنظیم شود که برای هر فردی با نقص شنوایی مناسب باشد. تنها روش عملی انجام آن استفاده از روش تجویزی است! در یک مشی تجویزی تنظیم سمعک یکی از چند خصوصیت نقص شنوایی فرد اندازه گیری می شود. و ویژگی های تقویتی مورد نیاز از آنها بر آورد می شود.
طبعا این نیازها وجود دارد تا رابطه شناخته شده ای بین خصوصیات فرد و ویژگی های تقویتی مورد نیاز باشد.این ویژگی های تقویتی مورد نیاز اغلب به عنوان هدف تقویتی شناخته می شوند. یک مشی تجویزی ممکن است صرفا با یک مشی قابل ارزیابی فرضی مقایسه شود. در چنین مشی ای چندین سمعک یا شکل های پاسخ به صورت تصادفی انتخاب می شوند و سپس هر کدام روی فردی با نقص شنوایی آزمایش می شوند تا بتوان دریافت کدام ار آنها بهتر است. مشی ای اینچنین به خودی خودبه دلیل تعداد زیادی از ویژگی های تقویتی بالقوه ای که می تواند ارزیابی شود کاملا غیر کاربردی است.
حتی در سال 1950 و 1960 وقتی روش اصولی ارزیابی کارهات بر اساس چندین معیار برای مقایسه عملکرد سمعک استفاده می شد، سمعک ها برای اینکه ارزیابی شوند انتخاب می شدند که یک مشی تجویزی که به صورت مبهمی تعریف شده بود را استفاده کنند. برای مثال بهره پایین ، سمعک های با قدرت پایین هرگز برای شخصی با کم شنوایی عمیق ارزیابی نمی شدند در واقع در همه گزینش سمعک ها و تنظیم کردن، به طور ثابت ترکیبی از تجویز دنبال شده بوسیله ارزیابی نتایج نهایی استفاده می شود.
یک کلینیکین ممکن است به دقت یک سمعک را برای رسیدن به هدفی تجویز کند، انتخاب کند و تنظیم کند. ولی خیلی نادر خواهد بود اگر پرسیده نشد آن صدا چگونه است؟ این سوال ارزیابی یک ارزیابی بسیار ابتدایی را در بر می گیرد. اگر پاسخ بسیار بد بودن صدا بود، کلینیکین موظف است رسیدگی بیشتر کند و به طور بالقوه ای ویژگی های تقویتی را بوسیله تجویز مطابق شده ی با دقتی تغییر دهد.روش های انتخاب شده تجویزی تاریخچه طولانی دارند.
اوایل1935 KNUDSENوJONES پیشنهاد کردند که برای تعیین بهره لازم باید از آستانه شنوایی هر فرکانس منهای یک مقدار ثابت استفاده شود. این روش، روش آیینه ای یاmirror of the audiogram نامیده می شود، چونکه شکل پاسخ فرکانسی بهره برابر عکس شکل کم شنوایی است.
با توجه به این روش هر 1 db افزایش کاهش شنوایی به 1db افزایش بهره برای جبران نیاز دارد. در کاهش شنوایی حسی-عصبی بهره لازم برای بازگرداندن دریافت بلندی هنجار مساوی کاهش آستانه است فقط هنگامی که فرد در آستانه می شنود. برای همه سطوح بالاتر این مقدار بهره باید افزایش یابد. اینچنین mirroring باعث بهره و تقویت بیش از حد می شود، به خصوص برای فرکانس هایی با کاهش شنوایی بیشتر.