انواع سمعک ویدکس جدید

بعضی از پیشرفت های دوران ترانزیستوری عبارتند از:

باتری های روی – هوا این امکان را فراهم کرد تا با نصف حجم قبل همان ظرفیت الکتریکی را داشته باشد.(بخش 12-2 را ببینید)

بهبود عملکرد فیلتر، که سبب شکل دهی پاسخ انعطاف پذیرتر و پردازش صوت در چند کانال شد.

پتانسیومترهای خیلی کوچک که به کلینیسین ها اجازه داد تا مشخصات تقویتی مناسبی برای سمعک های خیلی کوچک تنظیم کنند.(بخش 3-3 را ببینید)

سمعک های انتقال بی سیم، که حاوی یک رسیور بی سیم است که با فرستنده ای وفق داده می شود که توسط شخصی در مسافت دور از فرد استفاده می شود.(بخش 8-3 را ببینید)

آمپلی فایرهای کلاس D مصرف باتری لازم برای سطح خروجی معین با حداقل اعوجاج را کاهش دادند.(با باتری کمتر خروجی معین را می دادند)

شناخت خصوصیات آکوستیکی قالب ها و earsellها امکان دستیابی به پاسخ فرکانسی – بهره مناسب تر را فراهم ساخت و مشکلات انسداد و فیدبک را کاهش داد اما حل نکرد.(بخش 5)

استفاده از دو میکروفون در داخل سمعک، به طوری که کاربر می توانست بر حسب نیاز عملکرد دایرکشنال یا غیردایرکشنال را انتخاب کند.(بخش 4-1-2)

پیشرفت مهم تری در 1986 که توانست در دوران بعدی مستدل واقع شود، کاربرد مدارهای کنترل دیجیتال و حافظه های دیجیتال در سمعک ها بود. این مدارها جایگزین پتانسیومترها شدند و چون جای کمتری داخل سمعک اشغال می کرد در بسیاری از کنترل ها در سمعک از آنها استفاده شد. این مدارها درمانگران را قادر ساخت تا مشخصات تقویت سمعک ها را با دقت و انعطاف پذیری بیشتری تنظیم کنند. با تولید مدارهای کنترل دیجیتال کاربران توانستند مشخصات سمعک ها را به طریق مناسب و معمولاَ با یک کنترل از راه دور تغییر دهند. سمعک های چند حافظه ای، ITC و CIC ساخته شد.

1.4.5 دوران دیجیتال:

همانطور که قبلا گفته شد، تجهیزات الکترونیکی دیجیتال اولین بار هنگامی در سمعک ها به کار گرفته شدند که مدارات دیجیتالی به عنوان کنترل هایی در سمعک ها استفاده می شدند. انقلاب واقعی هنگامی اتفاق افتاد که امواج صوتی به یک سری اعداد مبدل شدند و برای تنظیم سمعک ها از مدارهای دیجیتال استفاده  شد.

تحقیق در زمینه ی پردازش دیجیتال از سال های 1960 در آزمایشگاه بل شروع شد، هرچند به دلیل سرعت پایین کامپیوترها در آن زمان محاسبات لازم برای این که خروج سیگنال از سمعک آزمایشگاهی به همان سرعت ورود به آن باشد سریع پیش نرفت. این امر تا اواخر 1970 که کامپیوترها به حد کافی سریع شدند تا خروجی را با ورودی همزمان کنند (تاخیر خفیفی به طور پوشیده وجود دارد) تا 1980 که مصرف و اندازه به طور موثری کاهش یافت تا سمعک قابل حمل ساخته شود، این اتفاق نیفتاد.

چون اولین سمعک های دیجیتال سمعک جیبی و اساساَ چیزی شبیه سمعک های آنالوگ ear-level  بودند، موفقیت تجاری نداشتند و دسترس به آنها متوقف شد. بالاخره در 1996 سمعک های ITE, BTE و ITC کاملا دیجیتال به صورت تجاری کاملا در دسترس قرار گرفتند، اگرچه چندین سال پیش از آن سمعک آنالوگ با سیستم کاهش فیدبک دیجیتال در دسترس بود.

مزیت های فعلی فن آوری دیجیتال شامل:

افزایش انعطاف پذیری در جهت شکل دهی پاسخ و اینجا مشخصات تراکم کنترل شد.

بکارگیری اتوماتیک و هوشمند بهره و پاسخ فرکانسی سمعک، وابسته به این که چه مقدار سیگنال و نویز در هر محدوده فرکانسی برآورد شده است.

 کنترل اتوماتیک و هوشمند بهره ی سمعک برای صداهایی که از جهات مختلف می آیند.

احتمال زیادی دارد که پردازش دیجیتال سیگنال در آینده ای نزدیک مزیت های بیشتری ایجاد کند. اگرچه میزان استعمال و رضایت مندی سمعک از بعد از 1980 تا اواسط 1990 خیلی بهبود نیافت، بهبود عملکردی که امروز وجود دارد ممکن است این احتمال را به وجود آورد که  پیشرفت مشخصی در طی 5 سال آینده در هر دو زمینه به وجود آید.