برنامه قوانینروانی
Charles M. Runyyan and saraelizabet Runyon
برنامه قوانین روانی (FRP)(Runyan&Runyan 1986. 1991;1993;1993) در اوایل سال 1980 سمعک نامرئی برای تجهیز آسیب شناسان گفتار و زبان به یک برنامه درمانی مؤثر، کارآمد و دارای قابلیت اجرای آسان برای کودکان پیش از مدرسه و کودکان سنین آغازین مدرسه دارای لکنت توسعه یافت.
بخش اول حاوی سه قانون عمومی (کلی) است : (1) به آرامی صحبت کنید (2) هر دفعه یک واژه را بگو و (3) آن واژه را کوتاه بگو. این قوانین به منظور کاهش سرعت گفتار و حذف تکرار کلمات تک‌سیلابی و یا بخشی از کلمات همچنین کشیده‌گویی‌ها هستند. بخش دوم، قوانین اولیه، سه قانون را برای کمک به کودکان برای فهم تفاوت‌های فیزیولوژیکی بین گفتار دارای لکنت و گفتار روان، معرفی می‌کند. و بخش آخر، قوانین ثانویه، حاوی یک قانون ساده برای حذف رفتارهای ثانویه لکنت و می‌باشد.
پایه نظری برنامه قوانین روانی
برنامه قوانین روانی یک برنامه شکل‌دهی روانی است که برای ایجاد گفتار روان در همه کودکان دارای لکنت طراحی شده است. طبق تجارب کلینیکی ما یک مشکل خاص برای کودکان دارای لکنت خردسال‌تر فقدان آگاهی‌شان از زمانی است که این رفتارهای ناروانی اتفاق می‌افتد. اگرچه کودکان به طور معمول می‌دانند که کلمات را تکرار می‌کنند اما آنها از نحوه تولید مکرر ناروانی‌ها و زمان دقیق وقوع آنها آگاه نیستند. این کودکان خردسال ظاهراً مهارتهای ادراکی لازم برای کنترل سیستم تولید گفتارشان به منظور ایجاد سطحی از آگاهی که می‌تواند منجر به تشخیص همه موارد تکرارها و سپس حذف آنها از گفتار شوند، را در خود ایجاد نکرده‌اند. در کودکان بزرگتر لکنت هم مشکلات آگاهی و هم مشکلات تولید گفتار را ایجاد می‌کند. به این ترتیب، کودکان بزرگتر نه از موارد بروز لکنت آگاهی دارند و نه از نحوه تولید گفتار. بنابراین این کودکان بایدبه طور مداوم مهارتهای خودکنترلی (آگاهی)را بهبود بخشند و همچنین در مورد عناصر فیزیولوژیکی یا پایه های تولید گفتار روان بیاموزند. این برنامه استراتژی‌های خاصی را برای بهبود مهارتهای خود کنترلی و یکپارچه سازی مهارتهای تولید گفتارارائه می دهد برای بهبود توانایی خود کنترلی کودکان و آموزش عناصر دخیل در تولید گفتار به آنها، برنامه قوانین روانی از دو راه کار درمانی استفاده می‌کند. راه‌کاراساسی‌تراین برنامه این است کهکودکانباید از درمان لذت برده و مشتاقانه منتظر آن باشند (Runyan&Runyan 2007؛ Dodge2005&Raming؛ anslow, Packman & Harrison, 2003). درمانگران و والدین آگاهند که کودکان وقتی یک تجربه شادی (مثل آهنگ یا ترانه، ورزش) داشته باشند سریع مهارتهای جدید را می‌آموزند. این محیط درمانی مثبت می‌تواند با وارد کردن یک جو شاد در درمان،که اغلب با نشستن در کف اتاق با اسباب‌بازی‌ها و بازی با کودک و مکالمه برای اجرای قوانین خاص روانی، ایجاد شود. مؤلفه کلیدی دیگری برای شاد بودن و تجربه شادی داشتن این است که تمایلات درمانگر مربوط به سطح شناختی او در طول فرآیند درمان باشد.
در تجربه‌ی خصوصی ما، درمان اغلب وقتی که کودکان برای ترخیص آماده بودند درمان طول می‌کشید زیرا آنها از این تجربه لذت می‌بردند حتی وقتی که روان شده بودند. این طرز برخورد کودکان موجبات کاهش تدریجی جلسات درمانی برنامه‌ریزی شده را فراهم می‌کند و از بازگشت لکنت از طریق پایان ندادن سریع به درمان بعد از کسب روانی، جلوگیری می‌کند. دومین راه کار درمانی این برنامه استفاده زیاد از سرنخ‌ها یا نشانگرهای (یادآوری کننده‌ها) بینایی در طول برنامه درمانی، است
منبع:
https://tehransafir.com/%d8%b3%d9%85%d8%b9%da%a9-%d9%86%d8%a7%d9%85%d8%b1%d8%a6%db%8c/